Sad Feeling...
Mahirap tlaga yung feeling ng iniiwanan….Hindi nawawala ang pain… Yung parang gusto mong maiyak pero naiisip mo naman na ka-OA-yan…Yung gusto mong magmakaawa na wag na lang…pero selfish ka naman pag ginawa mo un.
Sobrang nalulungkot ako ngayon. Marami akon bagay na hindi nasasabi sa mga tao sa paligid ko. Pero napupuno na ang utak ko. Kaya heto sinusulat ko na naman.
Nakakainis talaga….
Pero ganun talaga ako. Hindi mawala agad sa akin ang feeling na ito…
Next topic na. =)
Ano bang ginagawa ni Karen these days?
Last Sunday katatapos lang lectors and commentators seminar sa Pasig. Magiging official proclaimer na ako ng Word. Matagal ko ng pinagppray ang service na ito…At heto binigay na Nya…Walang kasingsaya… =) Isang pribilehiyo ito para sa akin…. At pinagdarasal ko na magawa ko ito ng tama for the glory of His name… =)
Next…
Matatapos na rin ang CLP (Christian Life Program) na ilang weeks ko na rin binibisita sa Sun Valley sa Paranaque kada linggo para matapos. Pagkatapos ng seminar na ito ay saka magdedesisyon kung magiging ganap kang member ng SFC (Singles for Christ). At heto ako excited na rin…Kahit na kalaban ko tlaga ang resources kapag pumupunta ako…ok lang… Masaya na at the end of the day kasama ko ang mga taong hinahangaan ko dahil sa dedication nila sa service kay God. Nasa kanila ang pagmamahal at respeto ko. =) Alam ko marami akong maibabahagi at matutunan rin sa kanila. Hinahangaan ko ang SFC members na kahit na may mga trabaho din silang katulad ko…alam nilang hatiin ang oras nila sa service at sa kanilang mga sarili. I can see Jesus face in them… And I know nararamdaman kong tama ang magiging decision ko na pumasok sa community para mag-serve din kasama sila. =)
Conclusion…
Halu-halong emosyon ang nararamdaman ko ngayon. May mga time na sobrang natutuwa ako na tingin ko ok ang lahat at may mga oras naman na kailangan kong maramdaman ang sobrang lungkot.
At siyempre Siya lang naman ang higit na nakakaalam ng nararamdaman ko at iniisip ko…Kaya nili-lift up ko na lang lahat sa prayer. Haay…Ilang beses na ba akong nagha-haaaay ngayong araw…di ko na mabilang.
Galit…Inis…Lungkot…Saya…
At usual na sinasabi ko natural lang na maramdaman ang mga ganitong emosyon dahil tao ako. Haaay…. Kailangan ko lang tanggapin ang lahat. In His time….maayos din ang lahat…maayos ko rin ang sarili ko…=)
Mahirap tlaga yung feeling ng iniiwanan….Hindi nawawala ang pain… Yung parang gusto mong maiyak pero naiisip mo naman na ka-OA-yan…Yung gusto mong magmakaawa na wag na lang…pero selfish ka naman pag ginawa mo un.
Sobrang nalulungkot ako ngayon. Marami akon bagay na hindi nasasabi sa mga tao sa paligid ko. Pero napupuno na ang utak ko. Kaya heto sinusulat ko na naman.
Nakakainis talaga….
Pero ganun talaga ako. Hindi mawala agad sa akin ang feeling na ito…
Next topic na. =)
Ano bang ginagawa ni Karen these days?
Last Sunday katatapos lang lectors and commentators seminar sa Pasig. Magiging official proclaimer na ako ng Word. Matagal ko ng pinagppray ang service na ito…At heto binigay na Nya…Walang kasingsaya… =) Isang pribilehiyo ito para sa akin…. At pinagdarasal ko na magawa ko ito ng tama for the glory of His name… =)
Next…
Matatapos na rin ang CLP (Christian Life Program) na ilang weeks ko na rin binibisita sa Sun Valley sa Paranaque kada linggo para matapos. Pagkatapos ng seminar na ito ay saka magdedesisyon kung magiging ganap kang member ng SFC (Singles for Christ). At heto ako excited na rin…Kahit na kalaban ko tlaga ang resources kapag pumupunta ako…ok lang… Masaya na at the end of the day kasama ko ang mga taong hinahangaan ko dahil sa dedication nila sa service kay God. Nasa kanila ang pagmamahal at respeto ko. =) Alam ko marami akong maibabahagi at matutunan rin sa kanila. Hinahangaan ko ang SFC members na kahit na may mga trabaho din silang katulad ko…alam nilang hatiin ang oras nila sa service at sa kanilang mga sarili. I can see Jesus face in them… And I know nararamdaman kong tama ang magiging decision ko na pumasok sa community para mag-serve din kasama sila. =)
Conclusion…
Halu-halong emosyon ang nararamdaman ko ngayon. May mga time na sobrang natutuwa ako na tingin ko ok ang lahat at may mga oras naman na kailangan kong maramdaman ang sobrang lungkot.
At siyempre Siya lang naman ang higit na nakakaalam ng nararamdaman ko at iniisip ko…Kaya nili-lift up ko na lang lahat sa prayer. Haay…Ilang beses na ba akong nagha-haaaay ngayong araw…di ko na mabilang.
Galit…Inis…Lungkot…Saya…
At usual na sinasabi ko natural lang na maramdaman ang mga ganitong emosyon dahil tao ako. Haaay…. Kailangan ko lang tanggapin ang lahat. In His time….maayos din ang lahat…maayos ko rin ang sarili ko…=)
Comments
honestly, i feel that there is a greater tendency of regret in leaving than in being left behind.
Sooner or later, we'll see the good out of this. and the fact still remains, we'll be the friends we've always been.
mwahness!!!!