Konti na lang ito…
Haay. Minsan naiisip ko na totoo ang kasabihan na when it rain it pours. Pambihira…pagkatapos ng isang isang emotional distress…heto na naman ang kasunod. Haay. Kuwento…nagalit na naman sa akin si mama dahil sa may nasabi na naman ako na hindi ko alam. Pambihira. I really need to shut my mouth… bago pa ito makasira ng buhay ng tao. Hahaha!
Last week lang ay isang kaibigan ang kausap ko at kino-console ko sa pagwo-worry…Pero ang na-realize ko…iba na pala kapag ikaw na ang nasa kalagayan nun tao. At tama yung friend ko…alam nya ang dapat isipin at gawin pero…yung promise ni God…pero iba yung feeling na nararamdaman mo yung mag-worry. Yung maiiyak ka…Parang sobrang helpless ka na hindi naman dapat. Na parang higit sa anumang oras, lugar ay kailangan mo ng comforting words ng kahit sino…kahit kanino.
Tama rin sya na kailangan minsan ng batok para lang magising sa katotohanan…sa pagsesenti na nakakaubos lang ng panahon… ng teardrops at ng emosyon.
Pero paano ba ito maiiwasan?
Siguro pwede kong isisi ito sa simula ng Linggo ko. Paano ba naman…Monday pa lang troubled na ako dahil sa situation na nakita ko…na hindi ko naman dapat isipan ng masama. At hayun nagkabit-kabit na…I feel this heavy feeling everyday and then… at dun na…I started worrying.
Haay. Yun na lang nasabi ko. Wala na akong nasabi sa bawat moment na lang na idle ang utak ko.
I am just happy na at the end of the day….Sumasaya pa rin naman ako. Ito yung mga oras na every second, minute ay kinakausap ko ang Diyos…Grabeh…alam nya na talaga ang worries ko…kasi paulit-ulit ko na lang atang sinasabi. Everytime mapapatulala ako…
Sigh…
Naisip ko na pwede rin pala akong hindi parating masaya. Hehe…Pwede pala yun? Pero pwede naman talaga eh. I just need to think that I have my God beside me. He is there parati…na I am not alone. Blessed are the mourners for they will be comforted. Waaah…
I am just thankful na kahit andito ako sa sitwasyon na ganito, I have never felt God from afar. Andyan lang sya…listening and forever comforting. And telling me always to have faith…matatapos din yan… =) Thank you Jesus. Thank you for forever presence in my life. :)
Haay. Minsan naiisip ko na totoo ang kasabihan na when it rain it pours. Pambihira…pagkatapos ng isang isang emotional distress…heto na naman ang kasunod. Haay. Kuwento…nagalit na naman sa akin si mama dahil sa may nasabi na naman ako na hindi ko alam. Pambihira. I really need to shut my mouth… bago pa ito makasira ng buhay ng tao. Hahaha!
Last week lang ay isang kaibigan ang kausap ko at kino-console ko sa pagwo-worry…Pero ang na-realize ko…iba na pala kapag ikaw na ang nasa kalagayan nun tao. At tama yung friend ko…alam nya ang dapat isipin at gawin pero…yung promise ni God…pero iba yung feeling na nararamdaman mo yung mag-worry. Yung maiiyak ka…Parang sobrang helpless ka na hindi naman dapat. Na parang higit sa anumang oras, lugar ay kailangan mo ng comforting words ng kahit sino…kahit kanino.
Tama rin sya na kailangan minsan ng batok para lang magising sa katotohanan…sa pagsesenti na nakakaubos lang ng panahon… ng teardrops at ng emosyon.
Pero paano ba ito maiiwasan?
Siguro pwede kong isisi ito sa simula ng Linggo ko. Paano ba naman…Monday pa lang troubled na ako dahil sa situation na nakita ko…na hindi ko naman dapat isipan ng masama. At hayun nagkabit-kabit na…I feel this heavy feeling everyday and then… at dun na…I started worrying.
Haay. Yun na lang nasabi ko. Wala na akong nasabi sa bawat moment na lang na idle ang utak ko.
I am just happy na at the end of the day….Sumasaya pa rin naman ako. Ito yung mga oras na every second, minute ay kinakausap ko ang Diyos…Grabeh…alam nya na talaga ang worries ko…kasi paulit-ulit ko na lang atang sinasabi. Everytime mapapatulala ako…
Sigh…
Naisip ko na pwede rin pala akong hindi parating masaya. Hehe…Pwede pala yun? Pero pwede naman talaga eh. I just need to think that I have my God beside me. He is there parati…na I am not alone. Blessed are the mourners for they will be comforted. Waaah…
I am just thankful na kahit andito ako sa sitwasyon na ganito, I have never felt God from afar. Andyan lang sya…listening and forever comforting. And telling me always to have faith…matatapos din yan… =) Thank you Jesus. Thank you for forever presence in my life. :)
Comments