Alam mo ung pakiramdam na halos lahat nagkakadyowa - nagkakaboyfriend at nagkakagirlfriend na. Yung mga mga kaibigan mo pa...mga kakilala....kahit nga yung hindi....yung mga matagal ng naghintay, yung mga nakailan palit na...eh meron ulit bago...
Ang tanong....anong pakiramdam?
Pakshet. Nakakainis...nakakalungkot...at kahit ayoko...may konti akong awang nararamdaman sa sarili ko.
Sabi ko after college... (well honestly kahit nung college) ay papayagan ko na ang sarili ko na magkaroon boyfriend. Pero ganun yata talga. Mukang ayaw pa ng Diyos. (Sana naman gusto nya talaga akong magkaroon)
Gusto ko lang sabihin na nakakalungkot ng sobra. Ayokong magkumpara pero hindi ko maiwasan minsan. :(
Masaya naman ako ngayon. Pero kapag meron talga akong nakikitang kakilala na masaya na ngayon dahil ayun, natupad na ung wish nila to be with someone they love....hindi ko maiwasan ang malungkot. Alam mo yung pakiramdam ng may mabigat na maso yata ang nakadagan sa heart. Alam mo un ang bigat huminga....parang lumiit bigla ang butas ng air sacs ng lungs mo.
Wala akong lakas kundi tanggapin ang mga nakikita ko. At huminga ng malalim. Para lang bumalik sa dati ang paghinga ko. Baka mawala lang ung mabigat na pakiramdam di ba? Pwede naman magwish? Pero sana nga....nawawala na lang.
Ok naman ako pag natatanggap ko na eh. Pero kapag may nakikita akong bagong official couple ulit. Ayan na naman yung pakiramdam. Feeling ko pinagsisigawan sa akin ng dalawa bagong couple ang status ko sa buhay. (Daaaabaaa? Kainis. Haha!)
Alam naman ng Diyos kung ilang beses kong hiniling na dumating na sya sa buhay ko. Pero di pa nya tlaga kalooban eh. Kasi kung gusto nya tlaga at kalooban nya mangyari. Mangyayari yun. Pero baka di pa lang nya tlaga "will". At kung pipilitin ko, ako lang ang mapapagod. I know kasi ginawa ko yun for years. Lumaban ako....naghanap din...tinapon...di sineryoso...sumubok ulit...at naitapon ulit. Well di naman itinapon. Hindi lang talaga siguro kami tinatawag na "click".
Pero di ko naman pinagsisihan yun. Lord can make the best out of everything. Dun naman ako naniniwala. Naniniwala akong kailangan mong magkamali at matuto, magkamali ulit at matuto ulit. At magkamali for the nth time para mabatukan ka na ulit at matuto. Kailangan lang matuto. Learned the lesson to every failure. Hindi ako si Karen ngayon, kung hindi naman ako nagkamali. Again, may rason ang lahat ng bagay.
At dahil naipangako ko na sa sarili ko na sa pagtungtong ko ng 28 years of my existence sa mundo, ay i-embrace ko ang kalooban ng Diyos para sa akin. Panahon na para ipagkatiwala ko ng bongga ang area na ito ng buhay ko. Tingin ko ang lovelife ko ang pinakamatinding may scarcity talaga. Dito sa area na ito bumobongga ang prayer life ko. At heto lang ung tingin kong bongga ang personal wish ko sa sa Kanya. Haay ang description ko talaga eh bongga no? May advantage kasi kapag single ka. Well since alam mong may scarcity na yun sa parte ng buhay mo... maiiyak ka na lang sa kahinaan talaga. Ang Diyos siyempre forever lang waiting for you to call His name. Ayun close na kami talaga. Haha! :D
Haaay. gusto ko lang mag-rant. Ambigat na kasi ng pakiramdam ko. Soooobraaaa. Kaya naman andito ang blog na ito di ba? Sighness. :(
Darating din ang araw maiintindihan ko ang lahat.
Ang lahat ng bagay ay may dahilan. Kailangan ko lang magtiwala. :)
And I will trust.
Jesus, my heart is sad right now. Alam nyo naman pasayahin ako. Kayo na bahala sa akin :)
Ang tanong....anong pakiramdam?
Pakshet. Nakakainis...nakakalungkot...at kahit ayoko...may konti akong awang nararamdaman sa sarili ko.
Sabi ko after college... (well honestly kahit nung college) ay papayagan ko na ang sarili ko na magkaroon boyfriend. Pero ganun yata talga. Mukang ayaw pa ng Diyos. (Sana naman gusto nya talaga akong magkaroon)
Gusto ko lang sabihin na nakakalungkot ng sobra. Ayokong magkumpara pero hindi ko maiwasan minsan. :(
Masaya naman ako ngayon. Pero kapag meron talga akong nakikitang kakilala na masaya na ngayon dahil ayun, natupad na ung wish nila to be with someone they love....hindi ko maiwasan ang malungkot. Alam mo yung pakiramdam ng may mabigat na maso yata ang nakadagan sa heart. Alam mo un ang bigat huminga....parang lumiit bigla ang butas ng air sacs ng lungs mo.
Wala akong lakas kundi tanggapin ang mga nakikita ko. At huminga ng malalim. Para lang bumalik sa dati ang paghinga ko. Baka mawala lang ung mabigat na pakiramdam di ba? Pwede naman magwish? Pero sana nga....nawawala na lang.
Ok naman ako pag natatanggap ko na eh. Pero kapag may nakikita akong bagong official couple ulit. Ayan na naman yung pakiramdam. Feeling ko pinagsisigawan sa akin ng dalawa bagong couple ang status ko sa buhay. (Daaaabaaa? Kainis. Haha!)
Alam naman ng Diyos kung ilang beses kong hiniling na dumating na sya sa buhay ko. Pero di pa nya tlaga kalooban eh. Kasi kung gusto nya tlaga at kalooban nya mangyari. Mangyayari yun. Pero baka di pa lang nya tlaga "will". At kung pipilitin ko, ako lang ang mapapagod. I know kasi ginawa ko yun for years. Lumaban ako....naghanap din...tinapon...di sineryoso...sumubok ulit...at naitapon ulit. Well di naman itinapon. Hindi lang talaga siguro kami tinatawag na "click".
Pero di ko naman pinagsisihan yun. Lord can make the best out of everything. Dun naman ako naniniwala. Naniniwala akong kailangan mong magkamali at matuto, magkamali ulit at matuto ulit. At magkamali for the nth time para mabatukan ka na ulit at matuto. Kailangan lang matuto. Learned the lesson to every failure. Hindi ako si Karen ngayon, kung hindi naman ako nagkamali. Again, may rason ang lahat ng bagay.
At dahil naipangako ko na sa sarili ko na sa pagtungtong ko ng 28 years of my existence sa mundo, ay i-embrace ko ang kalooban ng Diyos para sa akin. Panahon na para ipagkatiwala ko ng bongga ang area na ito ng buhay ko. Tingin ko ang lovelife ko ang pinakamatinding may scarcity talaga. Dito sa area na ito bumobongga ang prayer life ko. At heto lang ung tingin kong bongga ang personal wish ko sa sa Kanya. Haay ang description ko talaga eh bongga no? May advantage kasi kapag single ka. Well since alam mong may scarcity na yun sa parte ng buhay mo... maiiyak ka na lang sa kahinaan talaga. Ang Diyos siyempre forever lang waiting for you to call His name. Ayun close na kami talaga. Haha! :D
Haaay. gusto ko lang mag-rant. Ambigat na kasi ng pakiramdam ko. Soooobraaaa. Kaya naman andito ang blog na ito di ba? Sighness. :(
Darating din ang araw maiintindihan ko ang lahat.
Ang lahat ng bagay ay may dahilan. Kailangan ko lang magtiwala. :)
And I will trust.
Jesus, my heart is sad right now. Alam nyo naman pasayahin ako. Kayo na bahala sa akin :)
Comments