Nice Weekend

Nakakalungkot lang simulan ang araw na may mabasa ka sa blog mo na hindi nakakatuwa. Sa kabila ng lahat ng gud news this weekend at kung gaano ito ka-fullfilling para sa akin ay mababasa akong hindi maganda.

2nd Month sa Talking Hands

Nakakatuwa na makasamuha ko uli ang mga deaf and mute sa Immaculate Conception Church. Kahit hindi sila nakakapagsalita at nakakarinig ay nakita ko na interesado silang makipag-interct sa amin ng kasamahan kong si Tope (ang dakila po naming brod sa UPSCA – para kay Rom). Ang hirap nga lang kasi talagang kaunti pa lang ang alam naming na sign language. Magaganda ang art works na nagawa ng mga kasamahan namin. Yun lang no… yung sa amin hehe… hindi namin natapos… Sinamahan kasi namin ng tawanan at kwentuhan yung paggawa kaya hayun… Frame lang ang nagawa namin. Hehe. Pero kung enjoyment lang naman. Sobrang enjoy yung buong session.

Special thanks para kay Tope dahil sa pagpunta nya nung Sunday. Pero brod, sa sunod agahan mo ha…para maka-attend ng class.

Thanks Jess and Ira. Ang gagaling nilang mag-sign language. a=Akala ko mga deaf and mute kayo nung una ko kayong mamimeet. Joke!




Crying Saturday Night

For the first time matapos ang pagsusunog namin ng kilay nung college eh, nagkasama kaming magbabarkada. Kumpleto. Siyempre andun yung kaunting kasayahan at inuman na hindi naman mawawala. At ako na hindi pa kailanman nalalasing ay hindi pa rin nalasing.Hehehe! Pero know what I found out? Grabe pala tlaga yung mga hurt experiences na nararamdaman ng mga barkada ko…Nakakalungkot sobra.

Masaya naman kahit papaano ang bonding na yun kahit may konting confrontation na naging ok naman kasi nagkaayos na sa wakas ang dalawa kong kaibigan si Yeh at Katty. And as per Catie’s feelings are concerned…di ko na I-detail ang mga nalaman ko. Pero yung ginawa nya yung nyt na yun ay ang siyang magiging turning point ng buhay niya (I hope). At sana magkaroon na rin siya ng peace of mind at finally decision na finally makapagbabago ng tingin niya sa takbo ng lablyf niya. Geeez! Grabe what a night!


And finally,

I knew who wrote that comment sa last entry ko. At alam ko na wala na talaga akong magagawa sa pag-iisip nya. Matigas ang kalooban niya talaga. At katulad ng sinasabi ko sa kanya noon pa. Naawa ako sa kanya dahil hindi niya nalalaman ang ginagawa niya sa buhay. He had hurt me again this time. Pero hindi ko na po siya paguukulan ng pansin. Noon hopeful pa ako na magbago ang taong ito at hanggang ngayon ganun pa rin naman…Sana hindi siya maging duwag na harapin ako. Pinahihirapan lang naman niya ang sarili nya. Brave words… ha? Yes… Pero totoo.