You can't impose love. You can't control love.
With my 26 years of existence on earth, I saw different kinds of people battling against or for love. Wanting love, hating love , and just savoring love.
But I won't talk for others here. This is my blog in the first place right? Ang pag-uusapan natin ay ang mga realizations ko about it.
Maaga yata akong namulat sa idea ng love.
Kinder pa lang ako nagka-crush na ako sa isang teenager na kapitbahay namin. You see I appreciate men really. Haha. Maaga akong nag-admire sa kanila in short. At naramdaman kong masarap pala yung magkaroon ka ng crush na feeling mo na inspirado ka. Tapos parating maganda yung araw mo. Ang gaan gaan eh. Yung feeling na yun, hinanap ko yun every year. Which mean that this idea have me look for a new crush every year. Maaga rin kasi akong namulat sa 99% perspiration at 1% inspiration. Pero nung kiddie years ko pa, hindi yata naging totoo yun. Hindi ko namalayad na > 1% na pala sya. Inisip ko rin na crush lang naman. Wala naman masama. Bata pa ako noon pero alam ko na bawal pa talaga ang bf. Kaya I indulge myself sa feeling not knowing meron palang epekto sa akin ito pagdating ng aking highschool years.
Teka alam nyo pa ba yung feeling na magka-crush ka ng bata ka?
I remember it so well. Natatandaan ko na, parati mong gusto makita yung tao. You see pag bata ka, ang crush parang kendi lang yan...or masarap na pagkain sa tindihan. Tinatakam mo ang sarili mo... Ang naalala ko... pag tumitingin na sya on your way kahit hindi talaga ikaw ung tinitingnan...bumibilis ang heartbeat ko. Tumatakbo ako sa isang corner tapos super tago talaga ako. Tapos buntong-hininga....tapos...sasabihin ko sa sarili ko. Haay...ang gwapo nya talaga. Inspired na naman ako. :)
(Kaloka, bata pa lang ako...alam ko na talaga ang gwapo idea...nakuha ko yun sa idea ng mga gwapong prince charming malamang kababasa ng mga fairytales...tsk!)
So, nagpatuloy yun hanggang hayskul days ko. Grabeh, every year bagong crush. Dahilan ko para maging inspired ako pumasok. Ginawa ko talaga syang source of inspiration. Sayang nga lang di ko namamalayan na naging source of despair ko na rin pala ito ng mga huling years ng aking hayskul.
First Love Daw?
Ok dati, kung crush crush lang ako, I felt love nung second year high school. Actually di ko rin ma-sure pa yun kung love nga yun. Haha. Ang alam ko lang...hindi ko makalimutan yung phase na yun sa buhay ko. Nadocument ko kasi yun gamit ang aking "Dear Diary". So tingin ko wala akong lusot. Ilang beses ko bang binanggit na "Mahal ko sya"... "I love you...ek ek"... Kulang na lang mag-rhyme yan...makakagawa na ako ng spell. hehe. Hindi ko makalimutan kasi ito yung first heartbreak ever din. Konting detalye....heto.
High school years po noon...eh nagso-soar na ang aking acads (sori po...hindi po sa pagmamayabang) Siguro wala lang talaga akong magawa noon...Dahil ito na yung pinakamabilis na paraan naisip ko na irepay ang kabutihan ng aking parents sa akin...(basta its another story) Yun...ginamit ko ang pagkakaroon ng inspirasyon (meaning crushes para sa akin noon) para makapag-aral ng mabuti. Parang gusto ko patunayan (hindi ko rin alam kung kanino ko gusto patunayan), na totoong effective ang pagkakaroon ng inspirasyon sa pag-aaral. Siguro naisip ko yun para magkaroon ako ng dahilan sa parents ko kung magkaka-bf man ako. Duh...haha. Not sure. hula ko lang.
Gwapo, maputi, matangkad, sports athlete sya. Crush ng bayan. At naging super crush ko.Na-in love ako ng 2 years sa kanya. Iniyakan ko yun...hindi ko matandaan rin kung bakit. Basta everytime na nasasaktan ako at nagwiwish ako na maging kami....umiiyak ako. I think it is a form of release for me. Wala rin kasi akong masabihan noon sa mga kaibigan ko. Natatakot ako na ipagsabi nila. Natatakot ako sa tuksuhan. Natatakot akong mawalan ng control. Or mapaiyak sa kahihiyan. I can't stand confrontation way back in high school kaya tinago ko ang feelings na yun. Yun pala ang magsi-shape sa akin mga future decisions ko sa love. Since I was afraid of passing thru this stage...I hide myself as being strong, funny and easy to be with friend. I did not allow others to see my weak side like crying for boys fearing them to tease me... I felt the reason was stupid...And I felt like a loser and so...
Ewan ko ba, nagmanifest yun sa hitsura ko nung hayskul. I have a different upbringing pala. Medyo hindi maganda nung teenage years ko. To make the long story short, pinagbawal ng parents ko na magpaganda ko nun, dahil ayaw nila na maaga akong maging maarte. Kaya nga noon I don't care whether I look like a nobody. Malaki damit ko, mahaba hair ko, no powder on my face, unironed school uniform...I really don't care at all way back then in high school. Naalala ko na sinabi ko sa sarili ko...If somebody would love me...he should accept the real me. Haay my stuborness! Grabeh no? I did not entertain change knocking on my door. With all the pride..pa na tinanggihan ko. Yabang ko pa noon...Bahala sila kung ayaw nila akong tanggapin. They are not worth of my time. Ito siguro yung mga oras na nalaman ko ang totoong ibig sabihin ng pride. Akalain mo?
Dinaan ko ang lahat sa acads...hoping na mapapansin nya ako. Ng crush ko...okay first love ko.Feeling ko noon, boys appreciate smart girls...kahit dun na lang makapuntos ako sa heart nya. Hindi ko rin kasi mapagkatiwalaan ang sarili ko na maganda ako noon. But I believe in the power of love. Na hindi importante ang panlabas na anyo...nadda..nadda...naddaa... alam nyo na yun.
I got heartbroken several times with the same guy. Two years ba naman yun no? Because hope didn't get tired to stay in my heart. Haay. Ayun huminto lang talaga ako..nung I realize na wala talagang pinatutunguhan ang paghihintay ko.... na nagmumuka na akong tanga talaga. Ganun..And then...another guy came. The guy really helped me to forget him. But I fell in love with him...Haay roller coaster na buhay ito. Ayun...nadapa ako in the second time around. Repeating the history again and again...
Part 2: to be posted
With my 26 years of existence on earth, I saw different kinds of people battling against or for love. Wanting love, hating love , and just savoring love.
But I won't talk for others here. This is my blog in the first place right? Ang pag-uusapan natin ay ang mga realizations ko about it.
Maaga yata akong namulat sa idea ng love.
Kinder pa lang ako nagka-crush na ako sa isang teenager na kapitbahay namin. You see I appreciate men really. Haha. Maaga akong nag-admire sa kanila in short. At naramdaman kong masarap pala yung magkaroon ka ng crush na feeling mo na inspirado ka. Tapos parating maganda yung araw mo. Ang gaan gaan eh. Yung feeling na yun, hinanap ko yun every year. Which mean that this idea have me look for a new crush every year. Maaga rin kasi akong namulat sa 99% perspiration at 1% inspiration. Pero nung kiddie years ko pa, hindi yata naging totoo yun. Hindi ko namalayad na > 1% na pala sya. Inisip ko rin na crush lang naman. Wala naman masama. Bata pa ako noon pero alam ko na bawal pa talaga ang bf. Kaya I indulge myself sa feeling not knowing meron palang epekto sa akin ito pagdating ng aking highschool years.
Teka alam nyo pa ba yung feeling na magka-crush ka ng bata ka?
I remember it so well. Natatandaan ko na, parati mong gusto makita yung tao. You see pag bata ka, ang crush parang kendi lang yan...or masarap na pagkain sa tindihan. Tinatakam mo ang sarili mo... Ang naalala ko... pag tumitingin na sya on your way kahit hindi talaga ikaw ung tinitingnan...bumibilis ang heartbeat ko. Tumatakbo ako sa isang corner tapos super tago talaga ako. Tapos buntong-hininga....tapos...sasabihin ko sa sarili ko. Haay...ang gwapo nya talaga. Inspired na naman ako. :)
(Kaloka, bata pa lang ako...alam ko na talaga ang gwapo idea...nakuha ko yun sa idea ng mga gwapong prince charming malamang kababasa ng mga fairytales...tsk!)
So, nagpatuloy yun hanggang hayskul days ko. Grabeh, every year bagong crush. Dahilan ko para maging inspired ako pumasok. Ginawa ko talaga syang source of inspiration. Sayang nga lang di ko namamalayan na naging source of despair ko na rin pala ito ng mga huling years ng aking hayskul.
First Love Daw?
Ok dati, kung crush crush lang ako, I felt love nung second year high school. Actually di ko rin ma-sure pa yun kung love nga yun. Haha. Ang alam ko lang...hindi ko makalimutan yung phase na yun sa buhay ko. Nadocument ko kasi yun gamit ang aking "Dear Diary". So tingin ko wala akong lusot. Ilang beses ko bang binanggit na "Mahal ko sya"... "I love you...ek ek"... Kulang na lang mag-rhyme yan...makakagawa na ako ng spell. hehe. Hindi ko makalimutan kasi ito yung first heartbreak ever din. Konting detalye....heto.
High school years po noon...eh nagso-soar na ang aking acads (sori po...hindi po sa pagmamayabang) Siguro wala lang talaga akong magawa noon...Dahil ito na yung pinakamabilis na paraan naisip ko na irepay ang kabutihan ng aking parents sa akin...(basta its another story) Yun...ginamit ko ang pagkakaroon ng inspirasyon (meaning crushes para sa akin noon) para makapag-aral ng mabuti. Parang gusto ko patunayan (hindi ko rin alam kung kanino ko gusto patunayan), na totoong effective ang pagkakaroon ng inspirasyon sa pag-aaral. Siguro naisip ko yun para magkaroon ako ng dahilan sa parents ko kung magkaka-bf man ako. Duh...haha. Not sure. hula ko lang.
Gwapo, maputi, matangkad, sports athlete sya. Crush ng bayan. At naging super crush ko.Na-in love ako ng 2 years sa kanya. Iniyakan ko yun...hindi ko matandaan rin kung bakit. Basta everytime na nasasaktan ako at nagwiwish ako na maging kami....umiiyak ako. I think it is a form of release for me. Wala rin kasi akong masabihan noon sa mga kaibigan ko. Natatakot ako na ipagsabi nila. Natatakot ako sa tuksuhan. Natatakot akong mawalan ng control. Or mapaiyak sa kahihiyan. I can't stand confrontation way back in high school kaya tinago ko ang feelings na yun. Yun pala ang magsi-shape sa akin mga future decisions ko sa love. Since I was afraid of passing thru this stage...I hide myself as being strong, funny and easy to be with friend. I did not allow others to see my weak side like crying for boys fearing them to tease me... I felt the reason was stupid...And I felt like a loser and so...
Ewan ko ba, nagmanifest yun sa hitsura ko nung hayskul. I have a different upbringing pala. Medyo hindi maganda nung teenage years ko. To make the long story short, pinagbawal ng parents ko na magpaganda ko nun, dahil ayaw nila na maaga akong maging maarte. Kaya nga noon I don't care whether I look like a nobody. Malaki damit ko, mahaba hair ko, no powder on my face, unironed school uniform...I really don't care at all way back then in high school. Naalala ko na sinabi ko sa sarili ko...If somebody would love me...he should accept the real me. Haay my stuborness! Grabeh no? I did not entertain change knocking on my door. With all the pride..pa na tinanggihan ko. Yabang ko pa noon...Bahala sila kung ayaw nila akong tanggapin. They are not worth of my time. Ito siguro yung mga oras na nalaman ko ang totoong ibig sabihin ng pride. Akalain mo?
Dinaan ko ang lahat sa acads...hoping na mapapansin nya ako. Ng crush ko...okay first love ko.Feeling ko noon, boys appreciate smart girls...kahit dun na lang makapuntos ako sa heart nya. Hindi ko rin kasi mapagkatiwalaan ang sarili ko na maganda ako noon. But I believe in the power of love. Na hindi importante ang panlabas na anyo...nadda..nadda...naddaa... alam nyo na yun.
I got heartbroken several times with the same guy. Two years ba naman yun no? Because hope didn't get tired to stay in my heart. Haay. Ayun huminto lang talaga ako..nung I realize na wala talagang pinatutunguhan ang paghihintay ko.... na nagmumuka na akong tanga talaga. Ganun..And then...another guy came. The guy really helped me to forget him. But I fell in love with him...Haay roller coaster na buhay ito. Ayun...nadapa ako in the second time around. Repeating the history again and again...
Part 2: to be posted
Comments