Sleep is my friend now.

I'm not sure kung tama itong ginagawa ko. Pero feeling ko papunta ako malapit sa bangin. At anytime eh pwede akong madulas at tuluyan mahulog. Ito na ba yung start ng adventure ko sa pakikipagmeet sa pain? (read related post: Overcoming pain and abnormal sleep)Hanggang kailan ko makakayanan? Madudurog ba ang puso ko sa sakit na hihilingin ko na rin magpa-bypass operation soon?

Ang sagot. Hindi ko alam. Wala pa naman sakit sa ngayon.... Hmmn. I dont wanna think about it. (Well ngayon lang naisip habang sinusulat ko ito) Pero sa totoo lang, natatakot ako. Kaya ko kaya?

Let's see.


I'm overanalyzing again. Pwedeng pakibatukan ako? Kailangan kong bumalik sa reality at sa tamang pag-iisip. I need to be rational kahit mukang imposible. Dahil sa 80% yata ang dominion ng heart ko vs isip ko. Mas nakakaramdam ako kaysa nag-iisip. (Hindi lang halata...)



Sleep is my friend now.

I sleep well last night. Tingin ko, kailangan kong pagbigyan ang sarili ko to be with this guy. Pero dapat tama lang. Pag sobra, di na naman ako makakatulog. Pag kulang naman, di pa rin ako makakatulog. (Nak ng... di ko na maintindihan ang sarili ko... parang hayskul lang ako.) Tingin ko ang pagdeprive ko sa sarili minsan at pag ko ang nagpapahirap sa akin. Err.




Go with the flow. One day at a time. Bahala na. Kapag nahulog na ako sa malalim na balon at iiyak ako sa sobrang sakit ng damage sa akin, may darating kaya para i-rescue ako?

Ok yan ang hayskul na hopeless romantic na idea. Tama na ito. Haha.