Kangel's Confessions

Hmmn. Alam nyo ba ang napapasin ko sa lugar kung saan ako nagta-trabaho? Andaming singles. Singles...yung walang girlfriend, o walang boyfriend, yung hiwalay sa asawa, yung nakalimutan ng mag-asawa at yung ayaw pang mag-asawa. Ganito ba talaga kapag nagta-trabaho ka na? Alam ko maraming dahilan kung bakit sila nanatiling "single" hanggang ngayon. Teka, isa-isahin nga natin... Workaholic Hindi ko alam ha kung nag-aaplay ang dahilan na ito sa lahat. Pero dito as workplace ko...marami-rami ang workaholic. Siguro nga kasi single sila. O dahil sa marami lang talgang trabaho...Hindi ko rin talaga alam. Pero sa tingin ko, malaki talaga ang epekto nito sa mga taong single pa rin. Bakit? Sino ba naman ang papansin sa sarili niya pang buhay kung puro trabaho ang nasa isip niya? Obligasyon Kahit sino naman ang tanungin mong singles. Ganun naman ang sagot eh. Malaki pa raw ang obligasyon nila sa pamilya nila." Breadwinner". Yun ang tawag sa mga taong ito. Anga ganda pakinggan h...

This is written by my brod sa UPLB COSS. Totoo di kami close nito. Pinahirapan ako nito nung finals no! Pero I will always have respect on him. Grabe! Ang galing niyang sumulat. :) I HEART L.B. by Nielsen Oliva But it's always you I run home to, take me back, take me home away from here back to where… I am free –"Los Baños" by Sugarfree Dalawang oras mula sa usok-infested streets of Metro Manila matatagpuan ang aking personal heaven dito sa mundo. Matanaw ko pa lang ang Mt. Makiling mula sa South Superhighway, kinikilig na ako. Wala naman akong girlfriend sa LB. Lalo nang wala ding boyfriend. Kahit ka-fling na pwedeng balikan, wala naman akong pupuntahan. Pero yung feeling pwede mong itulad sa pagpunta mo sa bahay ng mahal mo matapos ang isang buwang walang pag-uusap o pagkikita. Nasa LB ang org ko, pero hindi naman kami close ng mga orgmates, actually parang iwas pa nga sila sakin e. Nandito sa Metro Manila ang mga kaibigan ko. Nasa Pasig ang pamilya ko. Wala naman akong...

Mark 4:13-20 (New International Version)New International Version (NIV)Copyright © 1973, 1978, 1984 by International Bible Society 13Then Jesus said to them, "Don't you understand this parable? How then will you understand any parable? 14The farmer sows the word. 15Some people are like seed along the path, where the word is sown. As soon as they hear it, Satan comes and takes away the word that was sown in them. 16Others, like seed sown on rocky places, hear the word and at once receive it with joy. 17But since they have no root, they last only a short time. When trouble or persecution comes because of the word, they quickly fall away. 18Still others, like seed sown among thorns, hear the word; 19but the worries of this life, the deceitfulness of wealth and the desires for other things come in and choke the word, making it unfruitful. 20Others, like seed sown on good soil, hear the word, accept it, and produce a crop—thirty, sixty or even a hundred times what was sown."

Bread Most people profess belief in God, meaning they are theists. True atheism is a rarity. Recently, however, it has been suggested that we need a new term for the multitude who are theists but are indifferent to God in daily living. They ought to be called apatheists. That word is built on the noun apathy, which means "indifference," a sort of sluggish unconcern. And sadly, whatever belief an individual professes, he may be living as an apatheist. His faith may make only a minimal difference in his behavior. The apostle John recorded that Jesus described the church at Laodicea as neither hot nor cold (Revelation 3:16). They were lukewarm or, as we might say, they were apatheists. What about those of us who profess faith in Jesus? Are we lukewarm? We pray, but is our praying a mere obligation? We attend church and may even engage in some form of Christian service. Yet is all of that a matter of routine, like brushing our teeth or cleaning our house? Have we lost our first l...

Siyempre binasa ko kanina ang mga past write-ups ko. Parang walang nangyayaring maganda. Parang nagsusulat lang ako para magkuwento. Pero wala akong magagawa. Kahit man lang dito, nasasabi ko ang mga gusto kong sabihin. Hindi ko man magawang sabihin...maari ko naman isulat. Di ba? Nobody Hmmmn. Sa palagay ko ang nakakakilala lang talaga sa akin eh yung mga kaibigan ko. Paano ko naman nasabi na kilala nila ako? Eh di ba napaka-transparent kong tao. Hehehe! Kung ano ang makikita mo sa akin...Yun ako. Kung masaya ako, makikita mo yun sa kilos ko at face expression ko. Kung inis naman ako, sinasabi ko rin...hindi mo lang makikita sa face expression ko. (Ayoko ko kasi na ma-guilty siya-yung nang-iinis sa akin). Mararamdaman mo lang yun...hehehe. Pero kahit transparent na ako...bakit wala pa rin makabasa ng utak ko? Gusto ko may makaramdam ng nararamdaman ko. Yung kahit sila maging masaya para sa akin kapag masaya ako... Tapos kahit ayaw nila maging malungkot, nalulungkot sila kapag nararamd...

Haay ok na ako ngayon. Kaysa nung kagabi. Haay... Andaming balitang malungkot. Hindi ko na kinaya no. Donmark Si Donmark po ay isang kaibigan nung college na nagturo sa akin ng ilang gintong kaalaman sa buhay. Hehehe! Well tinuruan nya akong i-appreciate ang pagpo-program sa java. Siya po ay isang malapit na kaibigan sa akin talaga. Kaya ganun na lang talaga ang pagkalungkot ko ng malaman ko ang nangyari sa kanya. Syaks talaga! Di ko mapigilan ang umiyak. Isang kaibigan ang nawala sa akin. Ang lungkot. Sobrang lungkot. Feeling ko gusto ko na rin pumunta kung nasaan siya ngayon. Kasama niya na si God eh. Haay! :( Overnight sa Dorm Ang hindi ko talaga malilimutan sa taong ito ay yung pagpo-program namin sa java nung Software Engineering class namin. Sobra! Isang pagpapakadakila ang ginawa niya. Uma-attend siya ng klase namin at gumagawa ng lab exercises...Pero would you believe na hindi siya enrolled nun? Pero isa siya sa mga naging grupmeyt ko. Project namin nun scheduler na gawa sa jav...

So sad lang talaga... Ang bigat ng pakiramdam ko. Nahihilo...Epekto lang siguro ito ng di ko pag-aalmusal. Sayang masarap pa naman ang ulam. FOREVER OTHERS Ako lang mag-isa ngayong umaga. Nakakalungkot. Paano ba maging manhid? Hirap talaga...Dati ganuon ako. Ngayon...prang gusto ko ng bumalik sa dati. Yung wala akong pakiramdam. Yung bingi ako at bulag. Masarap ang ganuong state. Iniisip mo lang ang sarili mo eh. Kaya marami akong kakilalang ganuon. Ayaw kasi nila masaktan o seryosohin ang mga bagay-bagay. Doon sila masaya sa ganun...Ganuon din kaya ako? Ako kasi isip ng isip sa iba. Parating iniisip ang iba. Laging nilalagay ang sarili sa iba. Masyado ko ata naparaktis ung "Bayan muna bago sarili"... i.e. ang kahulugan ng bayan ---kapwa, iba ..etc. Ayaw ko na mag-isip muna. Kailan ba ako hihinto? Reminiscin UPLB Sa UP. Kapag ganito ang state of mind ko. Pumupunta ako ng freedom park. Sumisigaw ako. Hindi naman ako nagmumura. Sinisigaw ko lahat ng gustong sabihin. Lahat ng n...