This is written by my brod sa UPLB COSS. Totoo di kami close nito. Pinahirapan ako nito nung finals no! Pero I will always have respect on him. Grabe! Ang galing niyang sumulat. :)
I HEART L.B. by Nielsen Oliva
But it's always you I run home to, take me back, take me home away from here back to where… I am free –"Los Baños" by Sugarfree
Dalawang oras mula sa usok-infested streets of Metro Manila matatagpuan ang aking personal heaven dito sa mundo. Matanaw ko pa lang ang Mt. Makiling mula sa South Superhighway, kinikilig na ako. Wala naman akong girlfriend sa LB. Lalo nang wala ding boyfriend. Kahit ka-fling na pwedeng balikan, wala naman akong pupuntahan. Pero yung feeling pwede mong itulad sa pagpunta mo sa bahay ng mahal mo matapos ang isang buwang walang pag-uusap o pagkikita.
Nasa LB ang org ko, pero hindi naman kami close ng mga orgmates, actually parang iwas pa nga sila sakin e. Nandito sa Metro Manila ang mga kaibigan ko. Nasa Pasig ang pamilya ko. Wala naman akong ancestral roots sa Los Baños. Mayroon lang talagang hindi maintindihang connection sa pagitan ko at ng napakagandang lugar na to.
Bakit kaya ako napaibig sa Los Baños?
Suspect #1: Yung environment.
Kasi sa umaga, ang sarap langhapin ng hangin. Ang sarap panligo nung mainit na tubig na lumalabas sa gripo. Lalo na pag may matinding hangover, ang sarap pantanggal ng sakit ng ulo. Lalabas ka ng bahay, maririnig mo yung iba't ibang huni ng mga ibon. Dadampi sa mukha mo yung lamig ng simoy ng hangin, at didikit sa sapatos mo yung damo na nabasa ng hamog.
Hindi ko kayang lakarin ang Ayala Avenue from EDSA to Buendia, pero pag sa LB, kahit doblehin pa yung same distance, wala akong reklamo. Kahit ilang milyong bumbilya pa ang ilagay mo sa mga building ng Makati, walang tatalo sa napakagandang backdrop ng LB, ang Mt. Makiling. Minsan magtataka ka, sa isang araw na wala kang makikitang ulap, makikita mong nakatambay ang mga clouds sa tuktok ng bundok na ito.
Suspect #2: Yung pagkain.
Wala namang pinagkaiba yung pagkain sa LB kumpara sa Manila e. Sa totoo lang, hindi din ako madalas kumain ng buko pie. Madaming kainan sa LB, pero ginawa kong suspect yung pagkain kasi napamahal talaga ako sa nanay ko dahil siya yung araw-araw na nagluluto ng laman-tiyan ko. Kung gagawa ako ng list ng "The Best LB Food", nasa menu ko ang mantika-licious Ellen's Fried Chicken, yung Pinoy-style siomai sa Papu's, yung Doner Dorum (LB version ng shawarma), yung dinuguan na binebenta sa Lapitan's Meat Shop, yung chocolate cake ng MerNel's, yung tokwa sa IC's bar, at siyempre ang aking all-time favorite na Bug-Ong Roasted Chicken. May natikman pa akong bagong chibog, yung sa Ihaw Express na malapit sa White House.
Kahit sinong taga-LB ang tanungin ninyo, sasabihin nya na mas masarap ang Lucky Me Pancit Canton na niluto sa LB kesa sa niluto sa kung saang lugar.
Suspect #3: Yung inuman.
Kung magtatayo ka ng business sa LB na ayaw mong malugi, magtayo ka ng liquor shop o kaya ng affordable na bar. Dahil may kasabihan nga na "hindi ka taga-LB kung hindi ka marunong uminom". Madaming resto-bar sa LB, pero nothing beats the house parties. Bago pa sumikat yung gin-pomelo sa Manila, yung iniinom namin. Madami pa kaming nagawang kakaibang cocktail. Yung Kamehame Wave (vodka + ice tea), yung POGI (pineapple + orange + gin), yung FuKiKo (fundador, hershey's kisses, tsaka kape), yung Boracay (Tanduay + 3-in-1 coffee mix + tanduay), at ang walang kamatayang PiñaColaTa (pineapple + coke + tanduay). Sa LB, mas maganda ang tagayan kaysa kanya-kanyang kuha ng inom. At shempre kulang ang inom pag walang home-made pulutan ng Kilawing Cornick at ang sikat na sikat na Tuna-Skyflakes.
Suspect #4: Yung mga tao.
Ewan ko lang ngayon pero nung nandoon pa ako sa LB, walang social climber. Walang pa-sosyal dun. Yung mga galing sa mga mayayamang pamilya (conio in layman's terms), kailangang mag-fit sa masa. Hindi importante ang porma. Kahit naka-pambahay na damit at tsinelas ka pag papasok, tanggap ka ng lipunan. Kaya yung mga kilala ko na taga-UP Diliman dati, hindi ma-gets yung mga kwento ko kung gaano kami ka-barok sa UPLB. "How baboy naman the pig", ika nga nila.
Walang mapagkunwari sa LB. Siguro dahil nga small town lang to, lahat magkakakilala. Kung may pino-protektahan kang image, eventually, lahat ng baho mo lalabas din. Kaya mas magandang ilabas mo na yung totoong ikaw kasi mas mapapasama kung mabubuko ka lang.
Suspect #5: Yung memories.
Ahhh. The memories. Siguro sa lahat ng suspect ko, eto ang parang "Mastermind". Pag nakasakay ako sa jeep sa LB, o kaya kahit naglalakad lang, hindi ko naiiwasang tumingin sa isang bahay, sa isang bar, o sa isang kainan, at sabihin sa sarili ang mga bagay na tulad ng "uy,diyan yung first kiss ko sa 3rd girlfriend ko", o kaya "diyan sa bangketang yan natulog yung brod ko nung nalasing", o kaya "diyan kami pinakitaan ng multo". Halos lahat ng lugar sa LB, may naiwan akong memory doon. May mga napalitang mga establishments, pero may itatayong bago na maaaring pag-iwanan ulit ng alaala. Kung tutuusin, ang LB ay isang buhay na diary para sa akin. Bawat lugar, isang pahina. Bawat araw, isang linya.
Madaming hindi nakakaintindi sa akin kung bakit pabalik-balik ako sa Los Baños, lalo na yung mga batchmates ko noong college. Lagi ko nang naririnig yung mga phrases na "Grow up", "Move on with your life", "Leave the past behind", "Wala ka na sa stage ng buhay mo na college ka pa din". Masakit marinig, pero may point nga sila. Kaya minsan, tinanong ko yung housemate ko na umuuwi sa LB every weekend. Sabi ko "bakit kaya ako bumabalik sa LB eh isinusuka na ako ng mga tao doon, wala naman akong binabalikan, wala naman akong napapala?"
At hinding-hindi ko makakalimutan ang sinabi nya.
"Tinatanong pa ba yan? HOME. Home is where the heart is."
I HEART L.B. by Nielsen Oliva
But it's always you I run home to, take me back, take me home away from here back to where… I am free –"Los Baños" by Sugarfree
Dalawang oras mula sa usok-infested streets of Metro Manila matatagpuan ang aking personal heaven dito sa mundo. Matanaw ko pa lang ang Mt. Makiling mula sa South Superhighway, kinikilig na ako. Wala naman akong girlfriend sa LB. Lalo nang wala ding boyfriend. Kahit ka-fling na pwedeng balikan, wala naman akong pupuntahan. Pero yung feeling pwede mong itulad sa pagpunta mo sa bahay ng mahal mo matapos ang isang buwang walang pag-uusap o pagkikita.
Nasa LB ang org ko, pero hindi naman kami close ng mga orgmates, actually parang iwas pa nga sila sakin e. Nandito sa Metro Manila ang mga kaibigan ko. Nasa Pasig ang pamilya ko. Wala naman akong ancestral roots sa Los Baños. Mayroon lang talagang hindi maintindihang connection sa pagitan ko at ng napakagandang lugar na to.
Bakit kaya ako napaibig sa Los Baños?
Suspect #1: Yung environment.
Kasi sa umaga, ang sarap langhapin ng hangin. Ang sarap panligo nung mainit na tubig na lumalabas sa gripo. Lalo na pag may matinding hangover, ang sarap pantanggal ng sakit ng ulo. Lalabas ka ng bahay, maririnig mo yung iba't ibang huni ng mga ibon. Dadampi sa mukha mo yung lamig ng simoy ng hangin, at didikit sa sapatos mo yung damo na nabasa ng hamog.
Hindi ko kayang lakarin ang Ayala Avenue from EDSA to Buendia, pero pag sa LB, kahit doblehin pa yung same distance, wala akong reklamo. Kahit ilang milyong bumbilya pa ang ilagay mo sa mga building ng Makati, walang tatalo sa napakagandang backdrop ng LB, ang Mt. Makiling. Minsan magtataka ka, sa isang araw na wala kang makikitang ulap, makikita mong nakatambay ang mga clouds sa tuktok ng bundok na ito.
Suspect #2: Yung pagkain.
Wala namang pinagkaiba yung pagkain sa LB kumpara sa Manila e. Sa totoo lang, hindi din ako madalas kumain ng buko pie. Madaming kainan sa LB, pero ginawa kong suspect yung pagkain kasi napamahal talaga ako sa nanay ko dahil siya yung araw-araw na nagluluto ng laman-tiyan ko. Kung gagawa ako ng list ng "The Best LB Food", nasa menu ko ang mantika-licious Ellen's Fried Chicken, yung Pinoy-style siomai sa Papu's, yung Doner Dorum (LB version ng shawarma), yung dinuguan na binebenta sa Lapitan's Meat Shop, yung chocolate cake ng MerNel's, yung tokwa sa IC's bar, at siyempre ang aking all-time favorite na Bug-Ong Roasted Chicken. May natikman pa akong bagong chibog, yung sa Ihaw Express na malapit sa White House.
Kahit sinong taga-LB ang tanungin ninyo, sasabihin nya na mas masarap ang Lucky Me Pancit Canton na niluto sa LB kesa sa niluto sa kung saang lugar.
Suspect #3: Yung inuman.
Kung magtatayo ka ng business sa LB na ayaw mong malugi, magtayo ka ng liquor shop o kaya ng affordable na bar. Dahil may kasabihan nga na "hindi ka taga-LB kung hindi ka marunong uminom". Madaming resto-bar sa LB, pero nothing beats the house parties. Bago pa sumikat yung gin-pomelo sa Manila, yung iniinom namin. Madami pa kaming nagawang kakaibang cocktail. Yung Kamehame Wave (vodka + ice tea), yung POGI (pineapple + orange + gin), yung FuKiKo (fundador, hershey's kisses, tsaka kape), yung Boracay (Tanduay + 3-in-1 coffee mix + tanduay), at ang walang kamatayang PiñaColaTa (pineapple + coke + tanduay). Sa LB, mas maganda ang tagayan kaysa kanya-kanyang kuha ng inom. At shempre kulang ang inom pag walang home-made pulutan ng Kilawing Cornick at ang sikat na sikat na Tuna-Skyflakes.
Suspect #4: Yung mga tao.
Ewan ko lang ngayon pero nung nandoon pa ako sa LB, walang social climber. Walang pa-sosyal dun. Yung mga galing sa mga mayayamang pamilya (conio in layman's terms), kailangang mag-fit sa masa. Hindi importante ang porma. Kahit naka-pambahay na damit at tsinelas ka pag papasok, tanggap ka ng lipunan. Kaya yung mga kilala ko na taga-UP Diliman dati, hindi ma-gets yung mga kwento ko kung gaano kami ka-barok sa UPLB. "How baboy naman the pig", ika nga nila.
Walang mapagkunwari sa LB. Siguro dahil nga small town lang to, lahat magkakakilala. Kung may pino-protektahan kang image, eventually, lahat ng baho mo lalabas din. Kaya mas magandang ilabas mo na yung totoong ikaw kasi mas mapapasama kung mabubuko ka lang.
Suspect #5: Yung memories.
Ahhh. The memories. Siguro sa lahat ng suspect ko, eto ang parang "Mastermind". Pag nakasakay ako sa jeep sa LB, o kaya kahit naglalakad lang, hindi ko naiiwasang tumingin sa isang bahay, sa isang bar, o sa isang kainan, at sabihin sa sarili ang mga bagay na tulad ng "uy,diyan yung first kiss ko sa 3rd girlfriend ko", o kaya "diyan sa bangketang yan natulog yung brod ko nung nalasing", o kaya "diyan kami pinakitaan ng multo". Halos lahat ng lugar sa LB, may naiwan akong memory doon. May mga napalitang mga establishments, pero may itatayong bago na maaaring pag-iwanan ulit ng alaala. Kung tutuusin, ang LB ay isang buhay na diary para sa akin. Bawat lugar, isang pahina. Bawat araw, isang linya.
Madaming hindi nakakaintindi sa akin kung bakit pabalik-balik ako sa Los Baños, lalo na yung mga batchmates ko noong college. Lagi ko nang naririnig yung mga phrases na "Grow up", "Move on with your life", "Leave the past behind", "Wala ka na sa stage ng buhay mo na college ka pa din". Masakit marinig, pero may point nga sila. Kaya minsan, tinanong ko yung housemate ko na umuuwi sa LB every weekend. Sabi ko "bakit kaya ako bumabalik sa LB eh isinusuka na ako ng mga tao doon, wala naman akong binabalikan, wala naman akong napapala?"
At hinding-hindi ko makakalimutan ang sinabi nya.
"Tinatanong pa ba yan? HOME. Home is where the heart is."
Comments